Het waanzinnige paradijs

Hoewel Het waanzinnige paradijs van Frans Oosterbaan meerdere lagen kent, zou je ook kunnen zeggen dat het schrijven daarvan een poging is geweest een gezicht te geven aan die jonge mensen die vanuit hun frustratie kiezen voor een destructief einde aan hun leven – waarmee niet gezegd wil zijn dat het in dit geval daadwerkelijk gebeurt, omdat de uiteindelijke keus niet beschreven wordt. Puberteit en adolescentie zijn levensfasen waarin jongeren zich afzetten tegen gevestigde patronen en tegelijkertijd een eigen identiteit proberen te ontdekken. Dat geldt ook voor de jonge student Sander en al zijn frustraties. Is zijn worsteling met zichzelf en zijn verzet tegen maatschappelijke misstanden een proces dat bij zijn leeftijd hoort? Of is er meer aan de hand?

Het zijn voor kinderen geen gemakkelijke tijden om in op te groeien. In materieel opzicht blijft er in de westerse wereld veelal weinig te wensen over (hoewel de crisis daarin verandering gebracht heeft), maar wat moeten ze nastreven, wiens voorbeeld moeten ze volgen en waarvan zeulen ze de restanten met zich mee op weg naar volwassenheid? Belangrijker vind ik nog: hoe kunnen ze een visie ontwikkelen en gestalte geven aan hun creativiteit en wie is daarbij een klankbord zodat ze hun inzichten kunnen toetsen? Door wie worden ze echt gehoord en gezien in hun diepste wezen, zodat ze dat leren kennen en daarop kunnen gaan vertrouwen?

€19,95 | 295 pagina's | ISBN 978 89 491737 022